VR در حالی که من در خانه گیر می کنم

VR در حالی که من در خانه گیر می کنم ، مرا عاقل نگه می دارد
قرنطینه ، روز ششم. من در یکی از نقاط مورد علاقه من در پاریس ایستاده ام. این یک چشمه در Tuileries ، در نزدیکی لوور است. صندلی های فلزی سبز پراکنده وجود دارد که افراد را به نشستن و استراحت چند لحظه یا بعد از ظهر دعوت می کند. احساس می کنم که من آخرین شخص روی کره زمین هستم که در اینجا تنها در یک پارک خالی ایستاده ام - اما حداقل من در بیرون هستم.

قرنطینه ، روز هفتم. من در شهر دیگری هستم ، مبهم شوروی. باز هم ، به هر حال هیچ کس دیگری - یا هیچ کس زندگی نمی کند. شهر 17 ساکت است ، اما برای لوازمان اصلی. من تپانچه من را تفت می دهم و از بقایای خسته کننده هتل North Star ستایش می کنم ، آن را در مواقع شادتر تصور کنید.

روز هشتم ، من در فضا هستم. روز نهم ، من در یک سافاری هستم. هر روز یک تجربه جدید بدون اینکه هرگز خانه خود را ترک کنم. واقعیت مجازی من را در معرض انزوا قرار می دهد.

جهان تقاضا
اعتراف می کنم ، من بهتر از خیلی از مردم ، پناهگاه در محل سانفرانسیسکو را دوست دارم. در آن جبهه احساس خوشبختی می کنم. من هشت سال از خانه کار کردم. میز من در اینجا است ، رایانه شخصی من در اینجا است ، و من (با کمال تعجب) عادت داشتم ساعتها را در اتاق خواب خود بگذرانم بدون اینکه شخص دیگری را ببینم. و سلام ، بازی های ویدیویی منتشر می شوند. Doom Eternal ، عبور از حیوانات ، اولین کنترل کنترل: من مشغول کار بوده ام.

هنوز هم ، من این روزهای گذشته احساس همکاری کردم. مثل شکستن انگشت یا چیزی است. شما واقعاً متوجه نمی شوید که چند بار از انگشت زنگ خود استفاده می کنید تا زمانی که نمی توانید. به همین ترتیب ، من واقعاً قدردانی نمی کردم که چقدر اغلب از روز به بیرون پا می گذارم تا دیگر نتوانم. پیاده روی می کنم تا در مورد ایده ایده به سختی در دنیایی ثبت نام کنم که می توانم خانه خود را ترک کنم ، هر زمان که می خواستم ، می دانم. اما اخیراً احساس دلتنگی دارم که از خرید تراشه سیب زمینی بیرون می روم.

بیشتر بخوانید: پمپ وکیوم صادراتی به عراق

خوشبختانه واقعیت مجازی لحظه ای دارد. هفته گذشته به Half-Life دسترسی پیدا کردم: Alyx ، که باعث شد من Valve Index خود را از یک قفسه بیرون بیاورم و آن را به آن وصل کنم. من از تابستان گذشته با استفاده از Oculus Quest و اخیراً آن را خاموش می کردم. کابل Oculus Link برای گشت و گذار نادر VR. اگرچه این نیمه عمر بود ، و من قصد داشتم از تجهیزات سخت افزاری خوبی استفاده کنم حتی اگر 30 یا 40 دقیقه مبلمان و تنظیم آن طول بکشد.

این روند هنوز هم مکیده است. به خودی خود دشوار نیست ، اما آزار دهنده است مانند احضار انرژی برای رفتن به ورزشگاه بعد از مدتی فاصله. اما بعد این کار انجام شد ، و این بدان معنا نبود که فقط زندگی نیمه عمر بلکه کل واقعیت مجازی بار دیگر برایم باز شد. من در این هفته وقت زیادی را با هدست می گذرانم ، و فکر می کنم این کمک کننده است.

یک جنبه عملی برای آن وجود دارد ، بدیهی است. این مرا از صندلی من خارج می کند و از روی میز من دور می شود. این تنها مهم است ، وادار کردن من به جای اینکه در تمام طول روز بی تحرک بمانم از خواب برخیزم و راه بروم. و من به استفاده روزانه از VR به عنوان روز ورزش بازگشتم. بیت صابر و پیستول ویپ بازی های مورد علاقه من هستند ، و در هر زمان ، قلبم را به مدت یک ساعت یا بیشتر افزایش می دهم. شاید به سختی کار رفتن به سالن بدنسازی نباشد ، اما ... خوب ، اکنون این گزینه در دسترس نیست. تقریباً می توانم تضمین کنم که بعضی از مقادیر اصلی قلبی بهتر از نشستن بی تحرک برای هشت تا ده ساعت است.

ورزش تنها یک جنبه کوچک است. این فقط چند ساعت دیگر بودن در جایی دیگر خوب است. هرجایی که آپارتمان کوچک من در سان فرانسیسکو نیست.

من فرار از بازیهای عادی را ندارم. حداقل به همان اندازه ، حداقل. مطمئناً ، بازی های ویدیویی وقت زیادی را تلف می کنند - و این بسیار حیاتی است ، وقتی روزهای آخر در آن گیر می کنید. اما من همیشه بسیار آگاه هستم که من یک بازی ویدیویی ، در میز ، اتاق خواب خودم بازی می کنم. من دو روز کیکاس را با Doom Eternal گذراندم ، اما هنوز هم احساس انزوا در انزوا شده است.

واقعیت مجازی متفاوت است. احساس می کند برای من اتفاق می افتد. شاید نه همیشه ، اما در بهترین لحظاتش. لایه های مصنوعی از بین می روند. هدست مرا به جهان می آورد. کنترل کننده به من اجازه تعامل با آن را داد.

من همیشه Google Earth VR را جذاب دیدم ، اما این هفته رابطه عاشقانه ام را دوباره جلب کرد. برلین ، پاریس ، لندن ، دوبلین ، سیدنی ، مکزیکو سیتی ، نیویورک ، همه شهرهای جهان در اتاق خواب من هستند. و مطمئناً ، تصاویر Google Street View یک تقلید کم رنگ از واقعیت است - اما با وجود محدودیت های واقعیت ، واقعیت مجازی بهترین گزینه بعدی است. حتی به نوعی اطمینان می یابد ، مسافرت به مکانهای مشهور گردشگری و دیدن جمعیتی که به موقع منجمد شده اند ، مانند اتصال به "عادی".

Half-Life هم به همان اندازه مهم بود. شاید مهمتر باشد. سیتی 17 مکان واقعی نیست ، اما برای سه یا چهار روزی که برای بررسی آلیکس صرف کردم به اندازه کافی واقعی احساس شدم. من قبلاً درباره Alyx نوشتم و بحث در اینجا را قبول نکرده ام ، اما کافی است که بگویم جنگ برای من برجسته نبود. در عوض ، من از پیاده روی در یک باغ وحش فرار یا لذت بردن از یک تقطیر منسوخ شده لذت بردم.